કવિલોક એ ગરવા ગુર્જરજનોનો ગુજરાતી બ્લોગ છે. એનો એક્માત્ર આશય આપણી માતૃભાષા ગુજરાતીને ઇંટરનેટના માધ્યમ દ્વારા પ્રચલિત અને પ્રચારિત કરવાનો છે. આજના ગ્લોબલ ગામડે ગલીએ ગલીએ ઘુમતા ગુજરાતી ચાહકોને ‘કવિલોક’ માં પધારવા અને એના સહિયારા વિકાસમાં ભાગીદાર થવા અમો અંતરભીનું આમંત્રણ પાઠવીએ છીએ.
આપના પ્રિય કવિ, જાણીતા હોય કે ફ્કત તમારા પરિવાર કે મિત્રમંડળ કે તમારા સુધી સીમિત હોય, તો અમને તેમનો થોડોક પરિચય અને બે-ચાર રચનાઓ કોમેન્ટરૂપે મોકલાવી આપી આ બ્લોગ પર પોસ્ટ કરવા ‘કવિલોક’ નમ્ર અરજ કરે છે.
There are two ways to submit your poems to share with other Gujarati poem lovers.
1) You can visit us on Facebook- at http://www.facebook.com/kavilok and post your poem there. This way you will be able to see comments and get to know people who like your work.
Or
2) Please submit your poems or poems of your favorite poets in the COMMENT box below. If you also want to get involved with Kavilok and contribute towards promoting Gujarati poems/poets, please let us know. Let us together give Gujarati poets/poems their due respect they deserve on the World Wide Web.
The publisher disclaims any liability, loss or damage incurred as a consequence, directly or indirectly, of the use and application of any of the contents.
Thank You.
કવિલોક Kavilok 
મારી વ્હાલસોયી મિત્રતા ,
તારી મિત્રતાની મહેક કંઈક એવી આવી કે આજ મારી આંખ અશ્રુ તણી છલકાણી…
એ અશ્રુબુંદને મેં મારી હથેળી થકી જોયું , ને તો આપણી મીઠી યાદગારી છલકાણી
એ યાદગારીમાં ,
આપડી વાતો નો કલબલાટ હતો તો
આપણા અબોલાનો ક્યાંક ઝળહળાટ
તો કશે ખૂણે આંખ ગામની પંચાત
ક્યાંક પરીક્ષામાં દોડતો આપણો રેસ નો ઘોડો
તો ક્યાંક સાંજના ટાઢાપોર નો હલેસો ….
આ જીવનના હાલેસામાં હોળી તો ખપી નહીં
બસ… યાદગારી ઓની રંગોળી બની ને રહી ગઈ
રંગોળીના સાતરંગો જેવા મારા મિત્રો
મનના છાનેખૂણે એક દિવાળી અધૂરી રઈ ગઈ….
મારા વાલીડાઓ વિના નૈયાં અધૂરી નહીં પણ અઘરી બોવ લાગશે.
મંઝિલે પહોંચી જઈશું
આવી છે વિકટ ઘડીઓ! જીવન માં આજ કરીશું? શું તેને કાજ ….
લડીશું,પડીશું,થાકિશું કે હારિશું? ચિત ચડ્યું છે ચકડોળ આજ…..
સામે ઊભો છે મુસીબતો નો તોતીંગ પહાડ, મથીશું તોડવા,લઈ ભલે ને હોય હથોડી ને ટાંકણાનો જ સહારો…..
એમ થોડા કઈ ડરી જઈશું કે પીછેહઠ કરી દઈશું!
આગળ આવીશું સિંહ ની જેમ ત્રાડ નાખીને, કૂતરા બિલાડા ની જેમ થોડા કઈ પગલાં પાછા ભરીશું!
ભલે ને ઉગી હોય કાળી ડીબાંગ રાતો, એને ચીરીને કાઢી લાવીશું સોનેરી સવારો…..
ડગલાં માંડ્યા જ છે જો મંઝિલે,આવશે ઘણોય તાપ, તડકો ને ટાઢ પહોંચીને જ રહીશું. એમજ થોડા પોરો ખાવા માટે બેસી જઈશું!
આવવા દો ,મુશ્કેલીઓના વંટોળો ને પકડીશું એકબીજાનો હાથમાં હાથ,એમાંથી પણ દોટ મૂકીને નીકળી જઈશું……
આવતી જતી રહેશે આવી ઘણીયે ભરતીઓ ને ઓટો, દરિયો થોડો ડરી સરોવર બની રહેશે!
વાગશે આ દુનિયા ના વગડામાં ઘણા શુળ, કાંટા ને ઢેફાં, એને પંપાળીને થોડા બેસી રહીશું!ડગલાં ભરતાં રહીશું….
તરી લઈશું આ મુશ્કેલીઓરૂપી અફાટ સાગર ને, લઈ ફક્ત એક તરાપા નો સહારો ભલે ને નાં હોય હોડિયા નો સહારો……
મળશે ચોક્ક્સ કિનારો,હશે જો એકમેક નો અડગ સહારો.
લડીશું,પડીશું પણ સ્વપ્ને સેવેલ મંઝિલ ને તો મેળવીશું…….
પૂજા ના મનથી કલમ સુધી.
પૂજા મકવાણા, પાટણ
તું આમ અચાનક આવીને મળી જઈશ એવી ક્યાં ખબર હતી,
આમ જ મને મળી જઈશ એવી મને ક્યાં ખબર હતી ….
મેં તો માંગ્યો હતો,બે ઘડી નો તારો સથવારો,
પણ આમ આજીવન સથવારો આપી દઈશ એવી મને ક્યાં ખબર હતી….
મેં તો માગ્યું હતું તારા બગીચામાંથી ખુશીઓનું એકાદ પુષ્પ,
તું આખો બગીચો મને આપી દઈશ એવી મને કયાં ખબર હતી..
મેં તો જોયા હતા માત્ર સપનાઓ,મારા સપનાઓ ને તું હકીકત બનીવી દઈશ એવી મને ક્યાં ખબર હતી …
મેં તો પૂછ્યું હતું તારા દિલનું સરનામું,
તું આખું “દિલ”જ મારા નામે કરી દઈશ એવી મને ક્યાં ખબર હતી ..
મેં તો માંગી હતી તારી સાથે ચા ની એક ચૂસકી,
તું મારી સવારની નિત્ય ચા બનાવી આપીશ એવી મને ક્યાં ખબર હતી..
માગ્યું નથી એથી પણ વિશેષ આપ્યું છે તે મને,મારી પ્રિય જેમ આપે છે એક માં પોતાના બાળક ને વ્હાલ, વાત્સલ્ય, પ્રેમ અને વિશ્વાસ એથી જ મારી જાત છે તુજ પર ઓળધોળ..
પૂજા ના મનની કલમ સુધી,
પૂજા મકવાણા,
*શીર્ષક:-શ્રધ્ધા વિના શ્રાધ્ધ નકામું*
શ્રધ્ધા વિના શ્રાધ્ધ નકામું,
મરણ વગર જીવતર નકામું,
જીવતા કરો પાલન લાગણીથી,
પંડેથી કર્યું સર્જન ના જાય નકામું,
બાળ સહજ કરો પોષણ,
જીવતા રહે તૃષ્ણા એ જીવતર નકામું,
શ્રાધ્ધે ના રાખો વિશ્વાસ,
મર્યા પછી આખું જગત નકામું,
દિલથી ના પહોંચે દિલ સુધી,
મર્યા પછી પીપળે પાણી નકામું,
હાથથી ના પહોંચે મુખ સુધી,
મર્યા પછી છાપરે નખાયું એ શ્રાધ્ધ નકામું,
-કેતનકુમાર કાંતિલાલ બગથરિયા”રાહી”
“મથે છે”
જગતની જાતમાં સૌ પોતપોતાની ઓળખ કાઢવા મથે છે,
કોઈ તલવાર લઈ તો કોઈ જ્ઞાન ચેડાં સાથે મથે છે,
માણસ અહીં માણસ નહીં મસિહા થવા મથે છે,
માણસાઈ વગરની માનવજાત ખુદ ખુદા થવા મથે છે
પરપોટા જેવી જિંદગી લઈ, આકાશે સદા ઉડવા મથે છે,
ક્ષણભંગુર શ્વાસે બીજાને અમરત્વ દેવા મથે છે,
ભૂલી ગયા જાત ક્ષણિક તોય તારણહાર થવા મથે છે,
ના જ્ઞાન નિજ આગમન કે ગમનનુ કેવાં ગુરુ થવા મથે છે,
અફાટ બ્રહ્માંડમાં પૃથ્વી તણખલું જગદીશ થવા મથે છે,
“રાહી” હલેતું થઈ દુનિયા આ દાધારંગું લેવા મથે છે.
-કેતનકુમાર કાંતિલાલ બગથરિયા “રાહી”
**************વડલા જેવી છાંયા રાખે એ પિતા…*************
પોતાનાં સ્વપ્ના વેચી ને પણ બાળક નાં શોખ પૂરા કરે એ પિતા….
ભલે ગમે તેવી પરિસ્થિતિ હોય તોય રાજકુંવર ની જેમ રાખે એ પિતા…
પોતે દુઃખ રૂપી ઝેર પીને પણ અમૃતરુપી સુખ ને વ્હાલ વરસાવતા રે એ પિતા…
બાળક માટે પોતાનું તન ,મન અને ધન સઘળું કુરબાન કરી દે ને એ પિતા…
પોતાનું વર્તમાન અંધારમય કરીને પણ આપણું ભવિષ્ય ઉજ્જવળ બનાવે એ પિતા…
કોઈ પણ પરસ્થિતિ સામે પર્વત જેમ ઊભા રહે ને હિમંત ન હારતાં શીખવે એ પિતા…
કદી ભય નો ભાસ પણ ન પડવાદે અને સદાય વડલા જેવી છાંયા રાખે એ પિતા….
પોતાનાં દરિયા જેવા વિશાળ દિલ માં બાળક ની દરેક ભૂલ માફ કરી ને સદાય સ્નેહ કરે એ પિતા…
જીવન ની દરેક લડાય માં સિંહ ની જેમ લડતાં અને જીતતા શિખવે એ પિતા…
આપણાં માટે પોતાનું અસતિત્વ પણ મીટાવી દે ને છતાં પણ ન ડગે એ પિતા..
આપણું મુખ જોઈ ને સઘળું સમજીજાય અને કાય પણ ન કહેવું પડે એ પિતા…
ચિંતા ન કર હું હજુ બેઠો છું એવા શબ્દ બોલે ને એ જ પિતા.
લીલી ઓઢણી મલકે આ ધરતીની,
પવન સરરર… સરરર… ગીત ગાય,
ધીખતી ધરાને મેહુલો કાનમાં ગીત ગાય,
માનવ મનડું મલક મલક મલકાય,
ઊના ઊના જેઠના વાણા વાય,
દખ્ખણમા મેઘાડંબર રચાય,
જગનો તાત મનમાં બહુ હરખાય,
માનવ મનડું મલક મલક મલકાય,
દળ દળ વાદળ વર્ષા વેરાય,
ગગન ગડ ગડ ગૂંજે ધ્વનિ રેલાય,
આકાશે આજ મેઘ મલ્હાર ગવાય,
માનવ મનડું મલક મલક મલકાય,
ઝરમર ઝરમર ઝડી જમીને પથરાય,
કોયલ, પપીહા, મોર કલરવ કરી જાય,
“રાહી” ઝરણામાં ખળખળ નાદ ઉભરાય,
માનવ મનડું મલક મલક મલકાય,
લીલી ઓઢણી મલકે આ ધરતીની,
પવન સરરર… સરરર… ગીત ગાય…
*✍️નામ:-કેતનકુમાર કાંતિલાલ બગથરિયા “રાહી”*
લીલી ઓઢણી મલકે આ ધરતીની,
પવન સરરર… સરરર… ગીત ગાય,
ધીખતી ધરાને મેહુલો કાનમાં ગીત ગાય,
માનવ મનડું મલક મલક મલકાય,
ઊના ઊના જેઠના વાણા વાય,
દખ્ખણમા મેઘાડંબર રચાય,
જગનો તાત મનમાં બહુ હરખાય,
માનવ મનડું મલક મલક મલકાય,
દળ દળ વાદળ વર્ષા વેરાય,
ગગન ગડ ગડ ગૂંજે ધ્વનિ રેલાય,
આકાશે આજ મેઘ મલ્હાર ગવાય,
માનવ મનડું મલક મલક મલકાય,
ઝરમર ઝરમર ઝડી જમીને પથરાય,
કોયલ, પપીહા, મોર કલરવ કરી જાય,
“રાહી” ઝરણામાં ખળખળ નાદ ઉભરાય,
માનવ મનડું મલક મલક મલકાય,
લીલી ઓઢણી મલકે આ ધરતીની,
પવન સરરર… સરરર… ગીત ગાય…
-કેતનકુમાર કાંતિલાલ બગથરિયા “રાહી”
રહો પ્રકૃતિ સંગાથે…
પ્રભાતે ગાતા મીઠાં ગીત, પંખીઓ સંગ રહેતી પ્રીત,
બનાવી પ્રકૃતિ પ્રભુએ લીલી નાઘેર, રહેતાં સંગાથે વધે હેત.
ધરતીમાં વસે સાગર, ગગનમાં સૂરજ ચાંદ નું નગર,
મંદિર મસ્જિદમાં ભગવાન, કુદરત સંગ રહેતાં વધે માન.
માનવ સંગ માનવનો સાથ, પશુ પંખી કરે ધરા મહીં વાસ,
પંખીને નહીં સત્તા નહીં શ્રમ, સુખ શાંતિ માં મળે વિશ્રામ.
રૂપ રંગે રંગાઈ મોસમ, ઝળહળે ફાગણ માં કેસુડા,
જાણે ખીલતા ગુલાબ નું ચમન, કરી દર્શન ધરાય મન.
ચોમાસે આવે વરસાદ, ધરતી થવા લીલોતરી પાડે સાદ,
વર્ષા છલકાવે નદી સરોવર, માટીની ભીની સુગંધ માણે નર.
ઉમંગી રસ રંગી છે દુનિયા, “ગૌરવ” વધારવા કરે રાસ રસૈયા,
રહો ચાંદની સંગ ઘડવૈયા, જીવન સફર માં ન રહે લડવૈયા.
જી.એસ.વાળા…. “ગૌરવ”…
************************************
રંગ દઈ ઠપકારો, તમારી પરોણાગતમા કસર નથી
બંધાણી છો તમેં તો જૂના ને મને કોઈ વ્યસન નથી
Jayu_wala
ફૂલોની સુગંધ ફરી વળી છે આખા વનમા
કોઈ માળીને કહેજો મોહ ન રાખે ધનમાં
Jayu_wala
આપણા પર મુકેલા ભરોસાનું જતન કરીએ
આપણે તેના જ હૈયાને માદરે વતન કરીએ
Jayu_wala
આત્મસમર્પણ ન થાય તો તૈયાર રેજો લડાઈ કરવા
હું લાગણીઓનું દળકટક લઈ આવું છું ચડાઈ કરવા
Jayuwala
સમયસર વાળી લ્યો ઉચ્ચારેલ શબ્દો આવેગમા
નથી મજા અવરમાં એ મજા છે વાણીના વિવેકમા
Jayu_wala
નથી કોઈ તૃષ્ણા કે નથી કોઈ જાજી આશા
આ હૈયાને તો એકજ વ્હાલી વિવેકની ભાષા
Jayu_wala
હું તારા નફરતના ઈરાદાને બે-હાલ કરું
વ્હાલથી પણ વધુ વાલમ તને વ્હાલ કરું.
Jayuwala
મદિરા હોઈ કે પ્રેમ એ કેફ બધા ઉતરી જશે
એક દી ‘તમારા સજ્જનો તમને વિસરી જશે
✍️jayu wala
પ્રણયના ફાગ આવ્યા છે દિલના ઝાડવે
લાગે છે બાળપણ ગયું મરણના માંડવે
Jayuwla✍️✍️
જીવ્યા છી ભૂતકાળમાં એના અબરખા નથી જતા
હવે પહેલાની જેમ દિવસ બધા સરખા નથી જતા
ઋતુ પ્રમાણે વાતાવરણ તો સૌને વ્હાલું લાગે છે
કોણ ફરિયાદ કરે, હિમાલય પાસે તડકા નથી જતા
કોઈ દરદ હોઈ તો દવા કરાવીએ, પણ આનું છું
મરવાનું છે બધાને છતાં મોતના ફડકા નથી જતા.
Jayuwala
હવે તો તું બંધ કર રોજે પુંજવાના પાણા
તારાને મારા નામના ખવાણા ગોર ધાણા
છુપાઈ છુપાઈને મળ્યા એ ગયા વાણા
નજીક આવ્યા છે લગનના મંગળ ટાણા
પ્રતીક્ષા પુરી થઈ ને કાને પડ્યા ફટાણા
માંડવે આવતા ઘૂઘટમા વાલમ દેખાણા
Jayuwala✍️✍️✍️
કસુંબલ આંખમા મેં નિત નવલા રંગ પૂર્યા
તમને હૃદયમા વસાવી પ્યારા પ્રીતમ ધાર્યા
અમસ્થો નથી ઘાયલ હું, છે કોઈ શિકારી
જેણે કાતિલ અદાથી, પ્રેમના બાણ માર્યા
મુલાકાત પહેલી ને રોમ રોમ સળગતું હતું
પ્રેમભરી નજર ફેરવી ને મારા લોચન ઠાર્યા
Jayuwala✍️✍️
ગીત
શીર્ષક:-મારા અંબોડે મોગરોને જુઈ.
સહિયર હું તો સોળ સોળ વરસોની થઈ,
મારા અંબોડે મોગરોને જૂઈ,
સહિયર હું તો સોળ સોળ વરસોની થઈ.
કેટલાય વરસોથી સાચવીને રાખ્યો છે
છાતીમાં ડીંડલિયો થોર,
પંડ્યમાં ખૂચે છે કોઈ ઈચ્છા અજાણ,
અને અંગ અંગ પ્રસરે છે તોર,
હડિયું કાઢે છે સૈઈ ગમતીલો આદમી
મળી એનામાં ખોવાઈ ગઈ.
મારા અંબોડે મોગરોને જૂઈ.
ઉંબરની માલીપા ધરબેલી ઈચ્છાઓ
પહેલા વરસાદ ટાણે જાગે,
મધમીઠો સથવારો સાહીબાનો
હળવેથી કમખામાં લાગે.
મેડી પર સૂતી ઝરુખડાને ઝાંકુ
ને ઝાંકુ છું વાલમને સૈઈ.
મારા અંબોડે મોગરોને જુઈ.
ઘનશ્યામ
નર્મદા
તા:-06/10/22
Sacha Sathni Shodhma
Jyarthi Niklyo Hu
Jag Akhu Farta
Ante Malyo Hu
સાચા સાથની શોધમા
જ્યારથી નિકલ્યો હુ
જગ આખુ ફરતા
અંતમા માલ્યો હુ
ખુલ્લું આકાશ*
હું ને તું વચ્ચે વાત જગજાહેર છે,
ના બન ક્ષિતિજ, આ આગંતુક કોણ છે?
હોય વ્યવહાર તો અશેષ તૈયાર છે,
બાકી અહીં ક્યાં અપરિચિતની ભરમાર છે?
વટેમાર્ગુ સઘળાં અહીં રસ્તા જગજાહેર છે,
પૂછવું નથી નાહક હૃદયમાં શું સ્થાન છે?
વિરાટ આ વિશ્વ સાકાર નિરાકાર છે,
“રાહી” બંધન નહીં હૃદય ખુલ્લું આકાશ છે.
✍ કેતનકુમાર કાંતિલાલ બગથરિયા”રાહી”